Είναι θεωρία και σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που αποκλείοντας την ατομική ιδιοκτησία, την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στηρίζεται στην κοινοκτημοσύνη των παραγωγικών μέσων και τη διάθεση του προϊόντος της παραγωγής, σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε ατόμου. Ο όρος <<κομμουνισμός>> πολιτογραφείται στην οικονομική και πολιτική φιλολογία, από το έτος 1848, με την έκδοση του μανιφέστου του κομμουνιστικού κόμματος, από τους Κ. Μάρξ και Φ. ΄Ενγκελς και δόθηκε απ΄αυτούς ο όρος αυτός (στον επιστημονικό Σοσιαλισμό του Κ. Μάρξ), ώστε να διακρίνεται από τον μέχρι τότε διαδιδόμενο <<Ουτοπικό Σοσιαλισμό>>, από τους οπαδούς της σχολής του Saint-Simon. Ωστόσο, μορφές του κομμουνιστικού κοινωνικού συστήματος, βλέπουμε να εμφανίζονται σε φιλοσοφικές θεωρίες των χρόνων της αρχαιότητας, όπου φιλόσοφοι σαν τον Πλάτωνα, στο έργο του <<Πολιτεία>> και τον αρχηγό των Στωϊκών Ζήνωνα, αναφέρονται στην ανάγκη της κοινοκτημοσύνης και της παγκόσμιας επικράτησης, μιας <<ουτοπικής κομμουνιστικής πολιτείας>>. Ο Ησίοδος προτρέπει τους χωρικούς στη δουλειά και τους τρέφει με τις λαϊκές παραδόσεις, ενός πρωτόγονου κομμουνισμού. Πέρασαν όμως από τότε χιλιάδες χρόνια και μέχρι σήμερα εκτός από ορισμένες αναλαμπές παραφρασμένης και μακρόβιας εφαρμογής του σε περιορισμένα γεωγραφικά διαμερίσμαατα της γης, ο κομμουνισμός δεν ευδοκίμησε σαν μόνιμο και αδιάβλητο κοινωνικό καθεστώς, αν και αναμφισβήτητα θα ήταν το πιο ανθρώπινο κοινωνικό καθεστώς. Αν αναζητήσουμε μία απάντηση, στο γιατί μία τόσο ανθρώπινη ιδεολογία δεν καθιερώθηκε ποτέ στο πέρασμα των αιώνων,σαν μόνιμο κοινωνικό σύστημα διακυβέρνησης, τότε θα πρέπει να ψάξουμε την απάντηση στην ιστορία πολιτισμού του ανθρώπινου γένους. Εδώ θα δούμε ότι από την προχριστιανική εποχή μέχρι σήμερα, η ιδεολογία αυτή όπως άλλωστε είναι φυσικό, βρήκε οπαδούς μόνο στις τάξεις των φτωχών κα αδύναμων που ζούσαν κάτω από απάνθρωπα, αυταρχικά,δουλικά ή φεουδαρχικά καθεστώτα, ώστε οποιαδήποτε σκέψη επικράτησης και εξάπλωσης της, να μην είναι παρά ένα χιμαιρικό νεφέλωμα, και η οποιαδήποτε επιδίωξη προς την κατεύθυνση αυτή,αδύνατη κάτω από την μπότα του δυνάστη και ιστορικά απρόσφορη. Οι Εσσαίοι που απ΄το 2ο π.Χ. αιώνα εφάρμοσαν στην κλειστή κοινωνία τους ένα υποτυπώδη πρωτόγονο κομμουνισμό, δεν το εμφάνισαν σαν πολιτική ιδεολογία, αλλά μάλλον σαν θρησκευτική ιδιομορφία της φυλής των, γι΄αυτό και τον διατήρησαν πάνω από 200 χρόνια. Η εμφάνιση του Χριστού, που τον περίμεναν σαν Μεσσία, σαν ηγέτη, σαν πρόσωπο εθνικό,προορισμένο να φέρει την εθνική και κοινωνική απολύτρωση και όχι σαν Θεό, διεύρυνε και ενίσχυσε τις ελπίδες τους και για πρώτη φορά πήρε η ιδεολογία αυτή πολιτικό στίγμα και πάλι στα πρότυπα των Εσσαίων, σκεπασμένη κάτω από το πέπλο του Χριστιανισμού σαν θρησκεία. Επίσης οι πρωτοχριστιανικές εκκλησίες λειτούργησαν στα πρότυπα των Εσσαίων της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, οργανωμένες κοινοκτημονικά. Στις πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται η κοινοκτημονική οργάνωση των πρώτων εκκλησιών <<πάντες δε οι πιστεύοντες, ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά και τα κτήματα και τις υπάρξεις... και διαμέριζον αυτά πάσι, καθότιν αν τις χρείαν είχεν>>. Με τον ερχομό του Χριστού, πολλοί είδαν στο πρόσωπο του ένα νέο Θεό. ΄Ενα Θεό που γεννήθηκε πάνω στα άχυρα και ήταν Θεός λαϊκός, ζούσε όπως ο λαός και συνέπασχε με τον λαό, μέχρι που πέθανε πάνω το σύμβολο της Ρωμαικής καταπίεσης, το όργανο του θανάτου των δούλων, το Σταυρό. Το κίνημα του Χριστού έφερε μέσα του επαναστατικά στοιχεία, ο ίδιος δε έλεγε <<Μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ούκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιρα>> (Ματθ. 1 34,35). ΄Ηταν κίνημα διαποτισμένο απ΄τις αρχές ενός πρωτόγονου κομμουνισμού και ίδρυσε κοινότητες κοινοκτημονικές και λαϊκά συσσίτια που προσφέρονταν στις εξαθλιωμένες λαϊκές μάζες. Η διάδοση του κινήματος αυτού,υπήρξε αστραπιαία και αυτό κατατρόμαξε τη Ρώμη, η οποία μέσα απ΄το θρησκευτικό κάλυμμα του κινήματος αυτού,διέκρινε απ΄τις πρώτες ώρες τον κοινωνικό του αντίκτυπο και τον κίνδυνο της Ρωμαικής αυτοκρατορίας από την ορατή πλέον επέκταση και γενίκευση του.΄Ετσι αποφάσισε να αντιδράσει με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα,για την εκμηδένιση αυτής της θρησκευτικής ιδεολογίας και τ ην μετατροπή της σε όργανο αιώνιας υποδούλωσης των λαών που πίστεψαν σ΄αυτή, και των άλλων που τους την επέβαλαν με την βία (΄Ελληνες κ.λ.π. δυτικοευρωπαίοι), για να τους κάνουν να υπηρετούν τη δουλεία με θρησκευτική ευλάβεια. Οι φιλόσοφοι του Καίσαρα της Ρώμης επέλεξαν σαν το τελειότερο όπλο, τη φαλκίδευση της θεωρίας του Χριστού με αρχιτέκτονα τον ψευδαπόστολο Παύλο, που ήταν φίλος του φιλόσοφου και πραιτοριανού Σενέκα. ΄Ετσι ο Παύλος που ήταν πανούργος και επιδέξιος στην πένα, δεν άργησε να πετύχει τη μετάπλαση της χριστιανικής θρησκείας, σε τεράστια δύναμη ανάσχεσης κάθε κινήματος προοδευτικού χαρακτήρα, γεγονός που ισχύει μέχρι σήμερα. ΄Ολες οι προσμονές των πρώτων χριστιανικών λαών, για μια καλύτερη επίγεια διαβίωση, τώρα αποπνευματοποιούνται και μεταφέρονται στην πέρα από το θάνατο ζωή. Η μυστηριοποίηση της θρησκείας του Χριστού, ολοκληρώνεται από τον Παύλο. Η ισότητα που κύρηττε ο Χριστός τώρα έχει κύρος μόνο μπροστά στο Θεό <<ο γάρ εν κυρίω κληθείς δούλος, απελεύθερος κυρίου εστίν. Ομοίως ο ελεύθερος κληθείς, δούλος εστίν Χριστού>> (Επιστ. Παύλου προς Κοριν. Α΄-Ζ 22,23) και έτσι ο θεσμός της δουλείας καταξιώνεται ηθικά. <<Οι δούλοι υπακούετε κατά πάντα, τοις κατά σάρκα κυρίοις>> (επιστ. Παύλου προς Κολοσιοίς Δ 22). Καταξιώνοντας ο χριστιανισμός (του Παύλου) το θεσμό της δουλείας,σαν σύστημα εργασίας, δέχεται τις διάφορες μορφές ανισότητας, οχυρώνει την ανθρώπινη διάκριση και στερεώνει την άρχουσα τάξη <<πάσα ψυχή εξουσίας,υπερεχούσας, υποτασσέσθω.Ου γάρ έστιν εξουσία ει μη από θεού, αι δε ούσαι, υπό θεού τεταγμέναι εισίν, ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία, τη του θεού διαταγή ενθέστηκεν,οι δε ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται>>(επιστ.Παύλου προς Ρωμαίου Ι Γ 1,2). ΄Ηταν τέτοια και τόση η μετάπλαση της θρησκείας που κήρυξε ο Χριστός, ώστε να την ασπασθεί αμέσως και ο πιο μεγάλος διώκτης της, η Ρώμη κα να την κάνει επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, αφού ήταν πλέον προσαρμοσμένη στους στόχους και τις επιδιώξεις της. Αυθεντία στην ηθική ζωή και τον τρόπο συμεριφοράς του ανθρώπου η (κατά Παύλου) Χριστιανική θρησκεία, κατεργάζεται την υποταγή του λαού στη δυναστικά κατέχουσα την εξουσία τάξη, και πρωτοστατεί στην επιβολή των πλέον απάνθρωπων βασανιστηρίων, σε κάθε αιρετικό ή διαφωνούντα.΄Ετσι άρχισε η ατέλειωτη νύχτα του Μεσσαίωνα, κυρίως για τους λαούς της Ευρώπης, μια νύχτα που κράτησε 1.200 χρόνια, μέσα στα οποία η εκκλησία απόκτησε τεράστια ιδιοκτησία και επιβλήθηκε πάνω στην κοσμική εξουσία. Αυτή λοιπόν ήταν η κατάληξη της θρησκείας του Σωτήρα του κόσμου, η θρησκεία που το πολιτικό της υπόστρωμα θα οδηγούσε σίγουρα στη δημιουργία της ανθρωπινότερης κοινωνίας. Ο κομμουνισμός του Μάρξ και του ΄Ενγκελς, που ξανασυσπείρωσε την εργατική τάξη και την τάξη των κολίγων γύρω απ΄ το ίδιο όνειρο, για κοινοκτημοσύνη, ισότητα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, δεν είχε δυστυχώς καλύτερη τύχη από εκείνη της θρησκείας του Ιησού Χριστού. Η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του Ρωσικού λαού το 1917, όπουοι Μπολσεβίκοι κάτω απ΄την ηγεσία του Λένιν, ανέτρεψαν το φαύλο και τυραννικό καθεστώς των Τσάρων και ένας δυνατός δημιουργικός άνεμος άρχισε να πνέει στο πρώτο κομμουνιστικό κράτος του κόσμου, έδωσε δύναμη αντίστασης αλλά και όνειρα νίκης, σ΄όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου ολόκληρου. ΄Ομως αλίμονο στη μοίρα των Μπολσεβίκων, που έδωσαν τότε ποτάμια αίματος, για να στήσουν την πρώτη στον κόσμο Λαϊκή Δημοκρατία και να κάνουν τη Ρωσία, μητρόπολη του κομμουνισμού, όταν σ΄ολόκληρο τον κόσμο κυριαρχούσε η χειρότερη μορφή καπιταλισμού και φεουδαλισμού. Αλίμονο σ΄αυτούς που πίστεψαν πως τούτη η θυσία αίματος ενός γίγαντα λαού, θάφερνε στη ζωή τους ένα καθεστώς ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισότητας και εξάλειψης της εξαθλίωσης και της πείνας, και σε κανενός το μυαλό δεν χωρούσε τότε η σκέψη, ότι ο αγώνας αυτός απ΄ την πρώτη ώρα είχε μέσα του το σπόρο της φαλκίδευσης και της μετάπλασης της ιδιολογικής του βάσης. Αυτή η μεγάλη νίκη ενός καταπιεσμένου λαού, αφύπνισε τα κέντρα του διεθνούς καπιταλισμού, που διέκριναν αμέσως τον κίνδυνο που απειλεί πλέον ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα του κόσμου, και απ΄την πρώτη ώρα κινητοποίησαν όλα τα ανατρεπτικά μέσα, ώστε να ανατρέψουν στη γέννησή του το πιο επικίνδυνο εχθρό του καπιταλισμού, που δεν ήταν ασφαλώς οι Μπολσεβίκοι, αλλά η θεωρία του Μάρξ, που έβλεπαν να παίρνει σάρκα και οστά και να ξυπνά το παγκόσμιο προλεταριάτο.΄Ετσι δεν άργησαν να βρούν όπως και για τη θεωρία του Χριστού τον κατάλληλο για την περίπτωση μηχανισμό, και να τον χρηματοδοτήσουν με εκατομμύρια χρυσές λίρες Αγγλίας και δυσεκατομμύρια δολλάρια Αμερικής, ώστε να πετύχουν με ακρίβεια και σιγουριά τη μετάπλαση της πιο ανθρώπινης κοινωνικής ιδεολογίας, σε καθεστώς αποτρόπαιο και ειδεχθές, που παρ΄όλα αυτά, θάπρεπε να λέγεται καθεστώς κομμουνιστικό - Μαρξιστικό, όπως και η θρησκεία του Παύλου θάπρεπε να λέγεται Χριστιανισμός. Εδώ ο Παύλος λέγεται Ιωσήφ Στάλιν και εκατοντάδες ψευδαπόστολοι του κομμουνισμού, στάλθηκαν γύρω του, απ΄όλη την Ευρώπη, για να τοποθετηθούν στη συνέχεια από το Στάλιν, αρχηγοί των κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες τους, ώστε σ΄όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, να υπάρξει απόλυτη η κυριαρχία του Σταλινισμού και κοινή πορεία για τη σταδιακή εξαφάνιση του Μαρξισμού - Λενινισμού, μια πορεία που σίγουρα θα τη χάραζε ο <<πατερούλης>>Στάλιν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στάλιν έκλεισε τη σχολή του Λένιν (την ΚΟΥΤΒ) και άνοιξε στη Μόσχα τη σχολή του <<Στάλιν>>. Σχολή για την οποία το 1937 ο Λέων Τρότσκυ (δημιουργός του Κόκκινου Στρατού το 1918) έγραφε στη Νορβηγία όπου ήταν εξόριστος, ολόκληρο βιβλίο, με τον τίτλο <<Η Σταλινική Σχολή Πλαστογραφίας>>. Δεν είναι τυχαίο το ότι στη σχολή αυτή κλήθηκαν να φοιτήσουν όλα τα μέλη των Κεντρικών Επιτροπών των Κουμ. Κομμάτων των άλλων χωρών της Ευρώπης, και ότι όσα από τα μέλη αυτά ανήκαν στην τάξη των διανοουμένων (με ελάχιστες εξεραίσεις) εκτελέστηκαν. Η Κ.Ε του Κ.Κ.Ε. που επίσης κλήθηκε στη σχολή αυτή, πήγε εκεί με 34 μέλη και γραμματέα τον Χαϊτά και επέστρεψαν μόνο δύο μέλη (οι καπνεργάτες Σιάντος και Θέου) τα υπόλοιπα μέλη που στην πλειοψηφία τους ήταν διανοούμενοι, εκτελέστηκαν. Τώρα οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να κατανοούν ότι ο αγώνας τους και τα όνειρα τους για μια Λαϊκή Δημοκρατία προδόθηκαν, και ότι βρέθηκαν τώρα κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας και απόλυτης φίμωσης.΄Ενα καθεστώς στυγνής δικτατορίας, και δεν είναι τυχαίο ότι και στα άλλα κομμουνιστικά κράτη της ανατολικής Ευρώπης, που μετά το 1945 έκαναν μαζί με τη Ρωσία, την Ε.Σ.Σ.Δ., εγκαταστάθηκε ακριβώς το ίδιο καθεστώς κρατικού ιμπεριαλισμού.Το 1990 όλα τα <<κομμουνιστικά καθεστώτα της Ε.Σ.Σ.Δ>> κατέρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι και παραχώρησαν τη θέση τους ξανά, σε καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Εκεί απέβλεπε άλλωστε η φαλκίδευση του κομμουνισμού από τον Στάλιν. Αντίθετα, τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Κίνας, της Κορέας, του Βιετνάμ και της Κούβας τα οποία ο Στάλιν δεν μπόρεσε παρά τις προσπάθειες του να τα φαλκιδεύσει, υπάρχουν και εξελίσσονται στο βαθμό που τα επιτρέπει το ασφυκτικό μποϋκοτάζ που ασκείται πάνω τους από το διεθνή ιμπεριαλισμό.-